Με φόβο και προκατάληψη αντιμετωπίζουν τη θεραπεία με ινσουλίνη διαβητικοί και γιατροί

Με φόβο και προκατάληψη φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν συχνά τη θεραπεία με ινσουλίνη τόσο οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, όσο και οι γιατροί που τους παρακολουθούν, σύμφωνα με στοιχεία της διεθνούς μελέτης DAWN (Diabetes Attitudes Wishes and Needs), στην οποία συμμετείχαν 1.672 ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 και 3.432 με διαβήτη τύπου 2, καθώς και 2.070 γιατροί και 640 εξειδικευμένοι νοσηλευτές.

Με φόβο και προκατάληψη φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν συχνά τη θεραπεία με ινσουλίνη τόσο οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, όσο και οι γιατροί που τους παρακολουθούν, σύμφωνα με στοιχεία της διεθνούς μελέτης DAWN (Diabetes Attitudes Wishes and Needs), στην οποία συμμετείχαν 1.672 ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 και 3.432 με διαβήτη τύπου 2, καθώς και 2.070 γιατροί και 640 εξειδικευμένοι νοσηλευτές.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ορισμένοι γιατροί παραδέχονται ότι καθυστερούν την έναρξη της ινσουλινοθεραπείας όσο περισσότερο μπορούν, γιατί θεωρούν ότι, αν δεν το κάνουν, είναι σαν να παραδέχονται ότι απέτυχαν να ρυθμίσουν το διαβήτη του ασθενούς τους, επισήμανε η υπεύθυνη του Διαβητολογικού Κέντρου της γενικής κλινικής Αθηνών «Πολυκλινική», Μαριάννα Μπενρουμπή, παρουσιάζοντας στα στοιχεία της μελέτης κατά τη διάρκεια της επιστημονικής διημερίδας με θέμα «Τα πάντα γύρω από την ινσουλίνη», που διοργάνωσε στην Θεσσαλονίκη η Διαβητολογική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος.

Μάλιστα, πολλοί γιατροί χρησιμοποιούν την ινσουλινοθεραπεία σαν απειλή, προκειμένου να πείσουν τους ασθενείς τους να κάνουν δίαιτα. Φράσεις όπως «αν δεν κάνεις δίαιτα θα καταλήξεις στην ινσουλίνη» χρησιμοποιούνται πολύ συχνά στα αρχικά στάδια εμφάνισης της νόσου.

«Εκτός από τη στάση των γιατρών, σημαντικός είναι και ο ρόλος των ασθενών. Οι ασθενείς μπορεί να φοβούνται το πώς θα καταφέρουν να κάνουν την ένεση ινσουλίνης ή το ότι θα έχουν μεγάλο κίνδυνο εμφάνισης υπογλυκαιμιών. Ωστόσο, φαίνεται ότι οι δύο καθοριστικές παράμετροι για την άρνηση στη μετάταξη, είναι η αίσθηση του "εφ’ όρου ζωής" και της εξάρτησης, καθώς και το ότι η ινσουλίνη σηματοδοτεί ότι φτάσαμε στο τελικό στάδιο», εξήγησε η κ. Μπενρουμπή.

Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητη η εκπαίδευση ασθενών και γιατρών, με στόχο τόσο την απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων, όσο και την τροποποίηση της συμπεριφοράς για την καλύτερη διαχείριση του προβλήματος της υγείας. ’λλωστε, η εκπαίδευση στον τρόπο συντήρησης και μεταφοράς της ινσουλίνης, μπορεί να συμβάλει στο να αποφευχθούν σημαντικές ταλαιπωρίες για τον ασθενή. Είναι πολλοί αυτοί που σταμάτησαν να έχουν κοινωνική ζωή ή να ταξιδεύουν, διότι δεν ήξεραν ότι μπορούν να μεταφέρουν την ινσουλίνη κι εκτός ψυγείου.

«Η αναφορά στο ενδεχόμενο να χρειαστεί ο ασθενής μας σε κάποια στιγμή στο μέλλον ινσουλίνη, πρέπει να γίνεται από τις πρώτες κιόλας επισκέψεις. Η εξοικείωση θα έρθει πιο ομαλά και η μετάταξη στην ινσουλίνη δεν θα ερμηνευτεί σαν τιμωρία για τυχόν διατροφικές εκτροπές, ούτε σαν αποτυχία του γιατρού να ρυθμίσει το σάκχαρο με άλλους τρόπους. ’ρα, η εκπαίδευση πρέπει να αρχίζει πολύ πριν την έναρξη της θεραπείας με ινσουλίνη. Οι οδηγίες αυτές αφορούν στους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, γιατί οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 ξέρουν κι έχουν νοιώσει πόσο απαραίτητη είναι γι’ αυτούς η ινσουλίνη», ανέφερε η κ. Μπενρουμπή.