Πιο αποτελεσματική η αντιμετώπιση της στεφανιαίας νόσου

Η νταραπλαντίβη, ένα νέο πειραματικό φάρμακο, βρέθηκε ότι μπορεί να περιορίζει τη δράση του ενζύμου Lp-PLA2 και να μειώνει έτσι τον κίνδυνο φλεγμονής των πλακών και της δημιουργίας θρόμβων.

Είναι ευρύτατα διαδεδομένη η χρήση των φαρμάκων που μειώνουν τα επίπεδα της χοληστερόλης στο αίμα για την αντιμετώπιση καρδιακών παθήσεων. Παρ’ όλα αυτά, κάποιες φορές τα φάρμακα αυτά δεν επαρκούν ώστε να αποτρέψουν την εκδήλωση καρδιακών επεισοδίων, καθώς η πιθανότητα δημιουργίας φλεγμονής από υπάρχουσες αθηρωματικές πλάκες και σχηματισμού θρόμβων στο αίμα εξακολουθεί να υπάρχει και να είναι πολύ επικίνδυνη για κάποιον ασθενή με στεφανιαία νόσο.

Σε μελέτη που διεξήγαγαν ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια και δημοσιεύεται στην Επιθεώρηση του Αμερικανικού Κολλεγίου Καρδιολογίας περιγράφεται ο μηχανισμός με τον οποίο πυροδοτείται ένα καρδιακό επεισόδιο και προτείνεται ένα νέο φάρμακο ως ένας ασφαλής και αποτελεσματικός τρόπος για την καλύτερη διαχείριση της νόσου. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η δράση του ενζύμου Lp-PLA2 στις αθηρωματικές πλάκες των στεφανιαίων αγγείων τις κάνει πιο «εύθραστες», αυξάνοντας μ’ αυτό τον τρόπο την πιθανότητα αποκόλλησής τμημάτων τους στην κυκλοφορία του αίματος. Η νταραπλαντίβη (SB 480848), ένα νέο πειραματικό φάρμακο, βρέθηκε ότι μπορεί να περιορίζει τη δράση του συγκεκριμένου ενζύμου και να μειώνει έτσι τον κίνδυνο φλεγμονής των πλακών και της δημιουργίας θρόμβων.

Στο πλαίσιο της μελέτης, η οποία διήρκεσε 12 εβδομάδες, χορηγούνταν ημερησίως η νταραπλαντίβη σε 1000 ασθενείς με στεφανιαία νόσο οι οποίοι λάμβαναν ήδη κάποια στατίνη. Δοκιμάστηκαν διάφορες δοσολογικές ποσότητες και διαπιστώθηκε ότι οι ασθενείς οι οποίοι λάμβαναν 160mg της ουσίας εμφάνιζαν στο αίμα τους σημαντικά μειωμένους τους βιολογικούς δείκτες ύπαρξης φλεγμονής (IL-6 και hs-CRP), σε σχέση με τους υπόλοιπους ασθενείς.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι η χορήγηση νταραπλαντίβης με κάποια στατίνη θα μπορεί ενδεχομένως στο μέλλον να αποτελεί μία πληρέστερη θεραπευτική προσέγγιση στη διαχείριση της στεφανιαίας νόσου, σταθεροποιώντας τις αθηρωματικές πλάκες στις στεφανιαίες αρτηρίες και περιορίζοντας έτσι ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες εκδήλωσης καρδιακών επεισοδίων.