ΕΠΟΧΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ: Αδιαθεσίες ή σοβαρές ασθένειες;

Η Γρίπη

Η λέξη γρίπη προέρχεται από τη λατινική λέξη «gripant» που σημαίνει καταλαμβάνω, αρπάζω. Κι αυτό, γιατί η «εισβολή» της γρίπης συμβαίνει ξαφνικά και απροειδοποίητα.
Η γρίπη είναι μια ιογενής λοίμωξη, συνεπώς ανήκει στις λοιμώδεις ασθένειες.
Οι επιστήμονες έχουν ταξινομήσει τους ιούς της γρίπης στους τύπους Α, Β και C.

Η γρίπη τύπου Α είναι η πλέον κοινή μορφή και προκαλεί τις πιο σοβαρές επιδημίες, η τύπου Β προκαλεί επίσης επιδημίες, αλλά με μετριότερα συμπτώματα, ενώ η C ουδέποτε συνδυάστηκε με μεγάλες επιδημίες κι έχει τα ηπιότερα συμπτώματα. Η έξαρση των κρουσμάτων της γρίπης εντοπίζεται μεταξύ Δεκεμβρίου και Μαΐου, με αποκορύφωμα το Φεβρουάριο και το Μάρτιο.

• Μετάδοση

Η γρίπη μεταδίδεται με δύο κυρίως τρόπους: εισπνοή σταγονιδίων που περιέχουν τον ιό και επαφή με αντικείμενα που προηγουμένως μολύνθηκαν από κάποιον φορέα του ιού. Ο ιός της γρίπης μπορεί να παραμείνει ζωντανός στον αέρα για 3 περίπου ώρες. Έτσι, σε περιορισμένους χώρους που δεν αερίζονται επαρκώς, οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για τη διασπορά της νόσου.

• Συμπτώματα

Σε αντίθεση με το κρυολόγημα, τα συμπτώματα της γρίπης εμφανίζονται αιφνίδια και έντονα από την αρχή. Υψηλός πυρετός (38-40° C), ρίγη, εφίδρωση, ρινική καταρροή, μυϊκοί πόνοι, ξηρός βήχας και γενική κακουχία. Συχνά ο πυρετός συνοδεύεται από κεφαλαλγία και ναυτία. Διαρκεί 3 με 4 ημέρες, αλλά μπορεί να παραταθεί μέχρι και 7 ημέρες.
Ο βήχας είναι ένα σύμπτωμα που συνοδεύει πάντα τη γρίπη, γεγονός που μας βοηθά να ξεχωρίσουμε τη γρίπη από άλλες ήπιες εμπύρετες νόσους. Ένα επίσης χαρακτηριστικό επακόλουθο της γρίπης είναι η ανορεξία, που με τη σειρά της επιτείνει την κακουχία και καχεξία του ασθενή.

• Επιπλοκές

Ο ιός της γρίπης μπορεί να προκαλέσει βλάβες στο αναπνευστικό επιθήλιο, με συνέπεια την προδιάθεση σε δευτερογενείς μικροβιακές λοιμώξεις. Συνεπώς, οι πλέον συνήθεις επιπλοκές είναι η βρογχίτιδα, η πνευμονία, η μέση ωτίτιδα και η παραρρινοκολπίτιδα. Η πνευμονία οφείλεται κυρίως σε μικροβιακές λοιμώξεις (από πνευμονιόκοκκο ή σταφυλόκοκκο), αλλά σπανιότερα και στον ίδιο τον ιό της γρίπης.

Σε ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού, όπως καρδιοπαθείς και ηλικιωμένοι, μια γριπώδης λοίμωξη μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στο θάνατο. Οι αριθμοί άλλωστε είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικοί: μόνο στις ΗΠΑ κάθε χρόνο πεθαίνουν πάνω από 20.000 άτομα από γρίπη!

• Θεραπεία

Όπως και στο κοινό κρυολόγημα, δε χρειάζεται η χορήγηση αντιβιοτικών, γιατί δεν καταστρέφουν τους ιούς. Αντιβιοτικά χρησιμοποιούνται μόνο στην περίπτωση επιπλοκών, όπως ιγμορίτιδα ή ωτίτιδα. Μια γριπώδης λοίμωξη χρειάζεται χρόνο, ώστε να ολοκληρώσει τον κύκλο της. Ο ασθενής συνοπτικά θα πρέπει να ακολουθήσει τις εξής οδηγίες:

Να καταναλώνει άφθονα υγρά, ώστε να αναπληρώνονται οι απώλειες λόγω του πυρετού.

Να χρησιμοποιεί αντιπυρετικά, τύπου παρακεταμόλης, ώστε ταυτόχρονα να αντιμετωπίζονται και οι πιθανές κεφαλαλγίες.

Να χρησιμοποιεί αντιβηχικά φάρμακα αλλά και κάποια συσκευή ύγρανσης του χώρου (υγραντήρας), που διευκολύνει τη λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος.

Να καταναλώνει σκευάσματα βιταμίνης C και ψευδαργύρου, τα οποία μπορούν να βοηθήσουν και μάλιστα με θεαματικά αποτελέσματα.

Να παραμείνει κλινήρης και κατ’ οίκον μέχρι να υποχωρήσουν τα συμπτώματα. Έτσι μειώνεται και ο κίνδυνος εξάπλωσης της λοίμωξης.

• Προληπτικά μέτρα

Το πλέον σημαντικό όπλο για την καταπολέμηση του συνεχώς μεταβαλλόμενου ιού της γρίπης είναι η ανοσοποίηση με ένα εμβόλιο. Τα εμβόλια αυτά παρασκευάζονται από νεκρούς ιούς ανεπτυγμένους εντός ωών, είναι υψηλής καθαρότητας και έχουν καταστεί μη λοιμογόνα. Η αποτελεσματικότητά τους σε υγιείς ενήλικες κυμαίνεται μεταξύ 60 και 90%. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να εμβολιάζονται οι ομάδες υψηλού κινδύνου, δηλαδή, οι πάσχοντες από καρδιολογικά και πνευμονολογικά νοσήματα, οι διαβητικοί καθώς και όλοι όσοι έχουν υπερβεί το 65^ο έτος της ηλικίας. Στα άτομα αυτά το εμβόλιο δεν προλαμβάνει πάντα τη νόσο, μειώνει όμως τη σοβαρότητά της καθώς και τον κίνδυνο επιπλοκών.

Η ιατρική γνώμη επιβάλλεται να ζητηθεί, όταν πρόκειται για τις ομάδες υψηλού κινδύνου που προαναφέραμε. Στις περιπτώσεις αυτές, η ιατρική παρέμβαση συνίσταται στη χορήγηση αντιβιοτικών, τα οποία στόχο έχουν να προλάβουν τυχόν επιπλοκές και όχι να αντιμετωπίσουν αυτό τον ίδιο τον ιό.