«Φαρμακευτική δαπάνη: Θεωρία και πράξη»

Σε άρθρο του στην εφημερίδα «Ημερησία» (11/02/2010) ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου (Π.Φ.Σ.), Δημήτρης Βαγιωνάς, παραθέτει τις απόψεις του για το θέμα της φαρμακευτικής δαπάνης:

«Τους τελευταίους μήνες γίνεται μεγάλη συζήτηση σχετικά με τις δαπάνες της φαρμακευτικής περίθαλψης. Ειδικοί και «ειδικοί» διατυπώνουν απόψεις, οι περισσότερες των οποίων ή είναι στη σφαίρα του ανέφικτου, ή εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς.

Ως άνθρωπος που έχει εμπειρία άνω των τεσσάρων δεκαετιών στον χώρο του φαρμάκου, προσαυξημένη με την εμπειρία διοίκησης του Π.Φ.Σ. και του Ε.Ο.Φ., νομίζω ότι δικαιούμαι και υποχρεούμαι να διατυπώσω κάποιες σκέψεις και προτάσεις.

Το ζητούμενο είναι η φαρμακευτική δαπάνη να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες των ασφαλισμένων και ο ασθενής να έχει πρόσβαση στην κατάλληλη φαρμακευτική θεραπεία. Στο σημείο αυτό τίθεται προς αξιολόγηση ο οικονομικός παράγων, που στην παρούσα οικονομική συγκυρία είναι ο κυρίαρχος. Η κυβέρνηση διά στόματος του κ. πρωθυπουργού δηλώνει αποφασισμένη να λάβει μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης προς την κατεύθυνση επιβάρυνσης των οικονομικά ισχυρών.

Η προοπτική αυτή που προσωπικά με βρίσκει απολύτως σύμφωνο, στον χώρο του φαρμάκου εξειδικεύεται πολύ απλά ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα που περιορίζουν τα υπερκέρδη των φαρμακοβιομηχανιών. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι στην τσέπη του φαρμακοβιομήχανου καταλήγει το 63,8% της αξίας του φαρμάκου, χωρίς προς το παρόν να αναλύω τους μηχανισμούς με τους οποίους διαμορφώνεται αυτή η τιμή του φαρμάκου και τα αφανή κέρδη που στην διαδικασία αυτή προκύπτουν, φυσικά για λογαριασμό της βιομηχανίας.

Παρεμπιπτόντως μήπως πρέπει να ψάξει ο υπουργός Οικονομικών ποιους φόρους (ΔΕΝ) καταβάλλουν στο ελληνικό κράτος οι πολυεθνικές εταιρείες, που εισπράττουν τεράστια ποσά από τον Έλληνα καταναλωτή και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία;

Καλώ λοιπόν τους συναρμόδιους υπουργούς να λάβουν σήμερα τα ακόλουθα μέτρα :

1. ’μεση είσπραξη (και εντόκως) των 400.000.000 € που οφείλουν οι φαρμακοβιομηχανίες από το 2006.

2. Αύξηση από 3% σε 6% της εισφοράς των φαρμακοβιομηχανιών προς τα ασφαλιστικά ταμεία (ν. 3457/2006).

3. ’μεση μηχανογράφηση ιατρείων, φαρμακείων, ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, για την καθημερινή και αξιόπιστη εποπτεία όλου του συστήματος απ’ όπου θα φανούν και όλες οι παθογένειές του.

Καταλήγοντας:

Α) Το είδος και την ποσότητα των συνταγογραφούμενων φαρμάκων τα επιλέγει ο ιατρός. Τις τιμές των φαρμάκων τις καθορίζει το υπουργείο Ανάπτυξης. Η φαρμακευτική δαπάνη είναι συνέπεια του είδους, της ποσότητας και των τιμών των φαρμάκων. Το συμπέρασμα δικό σας στο ερώτημα ποιος αυξάνει την φαρμακευτική δαπάνη.

Β) Το 1997 η τιμή των φαρμάκων μειώθηκε εφάπαξ κατά 21% με την κατάργηση των υπέρ τρίτων (Ε.Ο.Φ. κλπ) κρατήσεων. Η επακολουθήσασα μείωση της συνολικής δαπάνης εξανεμίσθηκε εντός εξαμήνου. Μήπως το παρελθόν πρέπει να αποτελεί οδηγό για το μέλλον;»