Δύο κρούσματα αιμορραγικού πυρετού Κριμαίας-Κονγκό στην Ελλάδα

Δεύτερο κρούσμα Αιμορραγικού πυρετού Κριμαίας-Κονγκό φαίνεται πως καταγράφτηκε στην Περιφέρεια της Λάρισας, μετά τον ασθενή ηλικίας άνω των 70 ετών, ο οποίος νοσηλεύθηκε με βαριά επιδεινούμενη κλινική εικόνα και κατέληξε. Σύμφωνα με πληροφορίες, πρόκειται για μία γιατρό 54 ετών, η οποία αποτελούσε μέλος της ομάδας φροντίδας του πρώτου ασθενή. 

Σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ, στην Ελλάδα έχει καταγραφεί στο παρελθόν άλλο ένα εγχώριο κρούσμα της νόσου, το 2008 στη Θράκη. Ο Αιμορραγικός πυρετός Κριμαίας – Κονγκό οφείλεται σε ιό και μεταδίδεται μέσω τσιμπήματος μολυσμένων κροτώνων (τσιμπουριών) ή μέσω άμεσης επαφής με αίμα, ιστούς, σωματικά υγρά ή εκκρίσεις μολυσμένων τσιμπουριών, ανθρώπων ή ζώων.

Η νόσος εκδηλώνεται με ποίκιλα συμπτώματα και βαρύτητα, από ασυμπτωματική λοίμωξη (σε περίπου 85% των κρουσμάτων) ή ήπια εμπύρετη νόσο (με πυρετό, ρίγος, κεφαλαλγία, μυαλγίες, αρθραλγίες, κόπωση, ζάλη, πονόλαιμο, κοιλιακό πόνο, διάρροια, ναυτία και εμέτους), έως πολύ σοβαρή νόσο (αιμορραγικές εκδηλώσεις, πολυοργανική ανεπάρκεια και κυκλοφορικό σοκ).Τα συμπτώματα εκδηλώνονται 1-14 ημέρες μετά την έκθεση. Η νόσος έχει υψηλή θνητότητα (30-50% στους νοσηλευόμενους ασθενείς) καθώς δεν υπάρχει ειδική θεραπεία.

Αν και ο κίνδυνος της νόσου θεωρείται χαμηλός, ο ΕΟΔΥ συνιστά την προληπτική θεραπεία στα ζώα και την αποφυγή περιοχών όπου μπορεί να υπάρχουν τσιμπούρια (δάση, λιβάδια, περιοχές με δέντρα, θάμνους, ψηλά χόρτα, σωρούς φύλλων). Διαφορετικά, περπάτημα στο κέντρο των μονοπατιών και όχι μέσα σε πυκνή βλάστηση, με ρούχα ανοιχτού χρώματος με μακριά μανίκια και παντελόνια, ψηλές κάλτσες και μπότες/κλειστά παπούτσια, χρήση γαντιών και εντομοαπωθητικών σπρέι. Στη συνέχεια, ντους ή μπάνιο και έλεγχος για τσιμπούρια στα ρούχα και στο δέρμα, αμέσως μετά την επιστροφή από την ύπαιθρο. Τυχόν τσιμπούρι, πρέπει να αφαιρεθεί με κατάλληλη λαβίδα/τσιμπιδάκι, χωρίς να σπάσει/τρυπήσει το σώμα του εντόμου. 

Σημειώνεται ότι σε σχετική Συνάντηση Εργασίας των αρμοδίων αποφασίστηκαν: άμεση διερεύνηση των επαφών του ασθενούς, δράσεις ενημέρωσης των επαγγελματιών υγείας και των ομάδων υψηλού κινδύνου, στοχευμένες απεντομώσεις, δειγματοληπτικός έλεγχος τσιμπουριών και ζώων κ.ά.