«Η διαρκής και μεθοδική μόρφωση, μονόδρομος για την ανάπτυξη του Ελληνικού Φαρμακείου»

Του Ανδρέα Καλλιβωκά, φαρμακοποιού

Συχνά τον τελευταίο καιρό, διαβάζουμε και ακούμε τόσο σε άρθρα όσο και σε οικονομικές αλλά και καθαρά πολιτικές εφημερίδες, για το «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων». Επίσης, όλο και πιο πολύ τον τελευταίο καιρό στέλνονται μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση για «νέα πολιτική» στον τομέα φάρμακο, για οικονομία στα ασφαλιστικά ταμεία, εξυγίανση στον τομέα φάρμακο κλπ. Ακούμε για μειώσεις τιμών έως και 60%, ακούμε για νέες λίστες, κλπ.

Το τοπίο που χτίζεται γύρω από το ελληνικό φαρμακείο, δε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι και το πιο ανθηρό, μάλλον ζοφερό θα το αποκαλούσα. Μέσα σε όλο αυτό το «τσουνάμι» ανακοινώσεων, σκέψεων, συζητήσεων των πεζοδρομίων και όχι μόνο, ουδείς από τα ηγετικά στελέχη του χώρου τοποθετείται με συγκεκριμένες προτάσεις. Παράλληλα και η ηγεσία των συναρμόδιων υπουργείων, δεν τοποθετείται με προτάσεις ανάπτυξης του κλάδου, παρά με πρόσκαιρες και αβέβαιες λύσεις για τα ασφαλιστικά ταμεία του κράτους. Χωρίς σοβαρές προτάσεις που θα διώξουν τον κλάδο από την εσωστρέφεια και την εσωτερική του μιζέρια και θα τον ωθήσουν σε νέους ορίζοντες αναπτύξης. Ορίζοντες βασισμένους σε καινοτόμες πράξεις, με αποτέλεσμα την εν γένει ποιοτικότερη παροχή υγείας στον Έλληνα πολίτη.

Μα πάνω από όλα, να καταφέρουμε εμείς οι παλιότεροι στον κλάδο εργαζόμενοι, να γίνουμε και πάλι μαχητές, πιονέροι σε νέους, καινοτόμους δρόμους, που θα μας οδηγήσουν στη διαρκή και ασφαλή ανάπτυξη. Εμείς έχουμε το καθήκον να δώσουμε οράματα στους νέους συναδέλφους, να μπορούν να τα μετατρέπουν σε επιθυμίες, να ενδυναμώσουν με αξίες και θέληση τις επιθυμίες, και όλοι μαζί να τα μετατρέψουμε σε στόχους. Στόχους πρωτοπόρους, στόχους με επίκεντρο τον άνθρωπο τόσο στον τομέα εργαζόμενων στο φάρμακο, όσο και στον έχοντα την ανάγκη μας και τη βοήθειά μας και εν γένει των υπηρεσιών μας.

Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει εάν δεν αλλάξει σε βάθος ο τρόπος του σκέπτεσθαι των Ελλήνων φαρμακοποιών. Για να γίνει αυτό χρειάζονται νέα πρότυπα μόρφωσης και γνώσης, βασισμένα στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας, βασισμένα σε πραγματική μόρφωση και όχι μόνο τεχνοκρατική γνώση. Το σημαντικό δεν είναι το να διαβάζει κάποιος τα νούμερα και να τα αναλύει. Το σημαντικότερο είναι να μάθει και άλλους να τα διαβάζουν. Το σημαντικό δεν είναι να κατανοεί κάποιος τις σύγχρονες έννοιες του μάρκετινγκ και των οικονομικών όρων. Το σημαντικότερο είναι να μάθει και άλλους να το κάνουν.

Πιο πολύ όμως από όλες αυτές τις έννοιες, δεν έχουμε ποτέ σταθεί στον παράγοντα άνθρωπο, ειδικά σε επίπεδο συνεργατών μας. Και δεν αναφέρομαι σε μεμονωμένα παραδείγματα που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τα πανεπιστήμια μέσα στο δικό τους τέλμα της μη εξέλιξης, βγάζουν μορφωμένους φαρμακοποιούς, γεμάτους με άχρηστη γνώση που εύκολα πάει στο καλάθι των χαμένων ευκαιριών, αλλά παντελώς αγράμματους επαγγελματίες. Αφήνουν τους φερέλπιδες φαρμακοποιούς να ασκήσουν το ελεύθερο επάγγελμα ή να εργαστούν στο βιομηχανικό τομέα, στην έρευνα κλπ, χωρίς να γνωρίζουν τα βασικά σε θέματα που άπτονται της διαχείρισης των ανθρώπινων σχέσεων και πόρων. Βγάζουν φαρμακοποιούς με άριστες γνώσεις φαρμακευτικής χημείας, αλλά ουδεμία γνώση έχουν να διαχειριστούν πρώτα πρώτα τον εαυτόν τους και μετά τους συνεργάτες τους. Κανείς ποτέ δε μίλησε σε φοιτητές για έννοιες όπως «ενσυναίσθηση», «συναισθηματική νοημοσύνη», «ομάδα», «ηγεσία», πως θα διαχειριστούν τους ανθρώπους τους στην εργασία τους, όποια μορφή και αν είναι αυτή. Αγνοούν παντελώς έννοιες όπως «Στρατηγικό Management», «Αρχές Διοίκησης και Ικανότητα Διοίκησης», «Ανάπτυξη Δημιουργικών Νοητικών Ικανοτήτων», «Συναισθηματική νοημοσύνη» και «επαγγελματική επιτυχία», «Τεχνικές Προσωπικής Αποτελεσματικότητας», «Διαχείριση και Βελτίωση των Εργασιακών Σχέσεων». Έννοιες και γνώσεις άκρως απαραίτητες σήμερα στο σύγχρονο επιχειρηματικό τοπίο για ένα διαρκή και ασφαλή δρόμο επιτυχίας, όχι μόνο επαγγελματικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, μια και πολλές από τις γνώσεις αυτές έχουν άμεση και στενή σχέση με την αυτοβελτίωση.

Οι δε παλαιότεροι και «καταξιωμένοι συνάδελφοι-παντογνώστες», ήρωες της καθημερινότητας και πετυχημένοι σε όλα, έχουμε δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα ευημερίας κάτω από συνθήκες ασφαλούς εργασιακού περιβάλλοντος, που πατά στη σταθερή λιανική τιμή του φαρμάκου και στο σταθερό ποσοστό κέρδους. ’ρα «βρέξει χιονίσει, ο άλλος θα μπει». Αυτό μας δημιουργεί μια πλασματική ευημερία και νωθρότητα, που εγκυμονεί κινδύνους στη σύγχρονη εποχή, ειδικά με τον τρόπο που εξελίσσεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που σύντομα στα πλαίσια του ανταγωνισμού αλλά και το σώσιμο των ταμείων, δεν αποκλείει την κατάργηση των διαχρονικών σταθερών.

Δυστυχώς κάτω από συνθήκες πολέμου, οι γνώσεις μας είναι ανύπαρκτες. Οι ηγεσίες μας αγνοούν παντελώς την έννοια της ανταλλαγής και διαπραγμάτευσης «πριν αλέκτωρ λαλήσει». Αγνοούν να συντάξουν και να θέσουν προτάσεις με πραγματικά κίνητρα ανάπτυξης στο βραχύ αλλά και πιο μακρύ μέλλον. Πόσο πιο δυναμική παρουσία θα είχε ο κλάδος εάν μέσα από διαδικασίες με διάρκεια, οι εν ενεργεία φαρμακοποιοί ασκούνταν στο να διαχειρίζονται με ευκολία τις έννοιες της «ομαδικής εργασίας», αλλά και θέματα ηγεσίας…

Διαχρονική άποψη του γράφοντα, η «δια βίου εκπαίδευση», με κεντρικό γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες για ενίσχυση της θέσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων αλλά και για διαρκή ανάπτυξη. Όταν ο κόσμος αλλάζει, δεν μπορούμε να είμαστε κολλημένοι στα ίδια και τα ίδια, χωμένοι σε απόψεις και ιδέες που στο σύγχρονο παγκόσμιο χάρτη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ανήκουν στην εποχή των παγετώνων. Δεν μπορούμε να διεκδικούμε μερίδια στην ανάπτυξη, τόσο την προσωπική μας, όσο και της κοινωνίας γενικότερα που είμεθα αρωγοί στη δική της προσπάθεια ανάπτυξης, χωρίς να έχουμε τη διαρκή επιθυμία μόρφωσης.

Η πρόταση του γράφοντα: Νέα μαθήματα στα ελληνικά πανεπιστήμια, με θέματα ανάπτυξης και διαχείρισης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μαθήματα με θεματολογία τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Να μπορούν οι αυριανοί επαγγελματίες να βγαίνουν στο πεδίο της μάχης με γεμάτη τη φαρέτρα τους, με σύγχρονη γνώση. Να μπορούν να κινηθούν στο ανταγωνιστικό περιβάλλον με πιότερη άνεση και ασφάλεια. Να είναι πιο ωφέλιμοι και παραγωγικοί.

Παράλληλα, σε συνεργασία με σοβαρούς επαγγελματίες του χώρου και με ειδικούς συμβούλους, αλλά και με πρωτοβουλίες των κατά τόπων συλλόγων, χρησιμοποιώντας πόρους από ειδικά κονδύλια και προγράμματα, η διαρκής εκπαίδευση των εν ενεργεία φαρμακοποιών στους πιο πάνω τομείς. Κάτι που θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να αποτελεί κριτήριο επαγγελματικής ανέλιξης.

Οι καιροί δεν επιτρέπουν προχειρότητες και εφησυχασμούς. Ας δούμε με ξεκάθαρη ματιά τα προβλήματα της μόρφωσης που ο καθένας μας κουβαλά και ας τρέξουμε να χτίσουμε προπύργια και αναχώματα, βασισμένα στη γνώση και την εξελισσόμενη διαρκώς μόρφωση.

Κατά καιρούς, μεμονωμένες προσπάθειες επιμόρφωσης από εταιρείες του χώρου μας, δίνουν πραγματική μάχη, γνωρίζοντας ότι ουδεμία εξέλιξη μπορεί να υπάρξει σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον, χωρίς κάποιος να είναι γνώστης και χειριστής των σύγχρονων εργαλείων επιβίωσης και ανέλιξης.

Ο εφησυχασμός του κλάδου είναι άκρως επικίνδυνος σε εποχές δυναμικών μεταλλάξεων και εξελίξεων. Οι κίνδυνοι καραδοκούν.

Εμείς, με τη δυναμική μας παρουσία στο χώρο της υγείας, πρέπει να γίνουμε, είναι επιβεβλημένο θα έλεγα, πρωτοπόροι, καινοτόμοι, ηγέτες των μεγάλων αλλαγών. Πριν μας σύρει η οιανδήποτε πολιτική ηγεσία ανεξαρτήτου πολιτικού χρώματος σε μη διαπραγματεύσιμες απόψεις και τελεσίδικες αποφάσεις. Ας κατεβάσουμε ολοκληρωμένες προτάσεις, με γνώμονα το συμφέρον της δημόσιας υγείας, του κοινωνικού συνόλου και του κλάδου. Η προσπάθεια όλων μας για εξέλιξη του φαρμακευτικού επαγγέλματος, πέρα από μικροσυμφέροντα, εξυπηρετεί διαχρονικά όλους μας.

Ένας σοφός δάσκαλος μου είπε κάποτε: «Η διαχρονική εξέλιξη των πάντων, έρχεται μόνο από τη διαρκή μόρφωση και τη γνώση». Εμείς σαν κλάδος το έχουμε καταλάβει; Μήπως εφησυχασμένοι από την ασφάλεια των «σταθερών» δεν γνωρίζουμε να δώσουμε μάχες σε χαρακώματα;