Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #164

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / φαρμακοποιοσ και... 80 «Αυτό που μου αρέσει στο κρασί είναι ότι ως ζωντανός οργανισμός δεν έχει κάτι στάσιμο. Αλλάζει συνέχεια στο χρόνο, τον άμεσο αλλά και τον μακρινό. Μεταβάλλε- ται στη φιάλη. Έχεις μπροστά σου το ποτήρι ˙ άλλα πράγματα θα μυρίσεις και θα νιώσεις στον ουρανίσκο σου αυτό το λεπτό, άλλα πράγματα θα αισθανθείς μετά από 5΄, μετά από 10΄, μετά από μία ώρα. Εξελίσσεται στο βαρέλι, οπότε αυτό που θα πιεις τώρα, μπορεί να το πιείς και μετά από δύο χρόνια και να είναι διαφορετικό. Αυτό είναι η μαγεία του. Αλλάζει το κρασί και με τον τόπο. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τη διαφορετική έκφραση που μπορεί να έχει η ίδια ποικιλία στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στη Χιλή, στην Αυστραλία. Αυτό είναι το ταξίδι. Και το πώς θα το συνδυάσεις με το φαγητό, έτσι που μπορείς να απογειώσεις ή και να καταστρέψεις μια γεύση, είναι κι αυτό ένα μαγι- κό ταξίδι.» Αυτά που αγάπησε η Άννα Χρισκιώτη στο κρασί, τη συνεχή αλλαγή, τη μεταμόρφωσή του, το ταξίδι του στο χρόνο και τον τόπο, βρίσκονται μέσα της ως στοιχεία αναπόσπαστα του χαρακτήρα της. Από μικρό παιδί αλλάζει τόπους: Ηγουμενίτσα, Βόλο, Τρίκαλα, Χανιά, ακολουθώντας τις μεταθέσεις του πατέρα της, αξιωματικού της Αστυνομίας. Χωρίς να βαρυγκωμά κάθε φορά που η μητέρα της συχνά πυκνά της δείχνει στο παιδικό δωμάτιο: «να αυτά εδώ είναι τα χαρτόκουτα που σου έχω φέρει για να μαζέψεις τα πράγματά σου». Το αντίθετο, μάλιστα. Και έτσι σήμερα νιώθει πως αυτή η συνεχής μετακίνηση, αυτή η σχεδόν «νομαδική» ζωή, την έκανε πιο κοινωνική, ικανή να προ- σαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικές καταστάσεις, να εν- σωματώνεται γρήγορα σε νέα περιβάλλοντα, της έδωσε «μια ακαθησία εν πάσει περιπτώσει», όπως λέει η ίδια γελώντας. Φαίνεται πως η «ακαθησία», την οποία η ίδια θεωρεί πολύ υγιή και καθόλου «σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από μη ευχάριστη αίσθηση εσωτερικής ανησυχίας», όπως την όρισε ο Haskovec, ήταν που την έσπρωξε να δώσει το Δεκέμβριο του 2014 το φαρμακείο που διατηρούσε για 18 συνεχή χρόνια στη Νέα Ιωνία Αττικής, προκειμένου να βρει χρόνο για να ασχοληθεί και με τα άλλα ενδιαφέροντά της. Tην Άννα τη γνωρίζω από εκείνα τα χρόνια του φαρμακείου. Τύχαινε να είμαστε στην ίδια σειρά διανυκτερεύσεων, εγώ στο Νέο Ηράκλειο, αυτή στη Νέα Ιωνία. Επικοινωνούσαμε τότε για να εξυπηρετήσουμε καλύτερα τους ασθενείς και τη θυμάμαι πάντα ευγενική και ανοιχτόκαρδη. Εκτός δουλειάς, ήταν ένας άνθρωπος γλυκός, γελαστός, πρόσχαρος, «της παρέας». Έπειτα χαθήκαμε, έκανα χρό- νια να τη δω, αλλά ξανασυναντώντάς την, εκτίμησα ότι δεν είχε χάσει τίποτα από τη ζωντάνια, την ενεργητική και εύθυμη διάθεση, την οξύνοια, τη σπιρτάδα και το χιούμορ της… Και έτσι έπεσες στο ποτό… (πειράζοντάς την, μετά τις πρώτες βιογραφικές ανα-συστάσεις). Όχι κατευθείαν… (γελώντας). Λίγο πριν δώσω το δικό μου φαρμακείο, έπαιζα τα βράδια σε ένα wine bar στη Γλυφάδα, μια-δυο φορές την εβδομάδα, μια μουσική που μου αρέσει πολύ, τη μουσική του μεσοπολέμου, των βερολινέζικων και παρισινών καμπαρέ, jazz, ελληνικά κομμάτια, Αττίκ, Βέμπο κτλ. Και ήταν αυτό για μένα λυτρωτικό και ψυχοθεραπευτικό για εκείνες τις δύσκολες μέρες του φαρμακείου μου. Συνέντευξη στον Τάκη Χονδρογιάννη