Αντοχή, αξιοπρέπεια κι αλληλεγγύη

Όταν το τούνελ είναι τόσο σκοτεινό, όσο φαντάζει σήμερα, ψάχνεις με τα χέρια απλωμένα εδώ και εκεί να βρεις κάτι στέρεο, κάτι που θα σου επιτρέψει να κάνεις τα βήματα που χρειάζονται προς τα εκεί που υποθέτεις ή ελπίζεις να βρίσκεται η έξοδος και το φως. Έτσι είναι σήμερα τα πράγματα. Σκοτάδι παντού. Με την κρίση χρέους στον ευρωπαϊκό νότο να γιγαντώνεται και μια νέα μεγάλη οικονομική ύφεση να βρίσκεται προ των πυλών, η χώρα μας βρίσκεται σε αδιέξοδο, χρεωκοπημένη και πτωχευμένη σε οικονομία, θεσμούς, πολιτικές, πολιτικούς.

Ο κλάδος, μουδιασμένος, μετράει κι αυτός τις πληγές του από τα αλλεπάλληλα και ισχυρά χτυπήματα του Μνημονίου. Το σημείο των «θέσεων του Π.Φ.Σ. για τη φαρμακευτική πολιτική» που αναφέρεται στο νόμο 3918/11 για την απελευθέρωση του «κλειστού» επαγγέλματός μας διαβάζεται σαν θρήνος:... «Η Επιστολή Προθέσεων στο σημείο 24 αναφέρεται συγκεκριμένα και προβλέπει:

• Σύσταση εταιρειών (έγινε),
• Αύξηση ωρών λειτουργίας (έγινε),
• Ελάττωση περιθωρίου κέρδους (έγινε σε ό,τι αφορά τα Ταμεία),
• Ελάττωση πληθυσμιακού κριτηρίου για άνοιγμα νέων φαρμακείων (έγινε)»...

Οδυνηρές και οι άλλες —παράπλευρες— απώλειες: η στάση πληρωμών των Ταμείων, οι διαρκείς «έκτακτες» φορολογίες, οι μεγάλες ελλείψεις φαρμάκων, η απαγόρευση των εκπτώσεων στα φαρμακεία, η οικονομική ασφυξία και επισφάλεια της αγοράς.

Καταστροφικά αυτά που είναι προγραμματισμένα να έρθουν: νέα επίπεδη μείωση των τιμών των φαρμάκων και εφαρμογή του όρου του Μνημονίου για παραπέρα ελάττωση του ποσοστού κέρδους από το σημερινό 18,4% στο 15%.

Τεράστιες οι απειλές που επικρέμονται: ακόμα μεγαλύτερη καθυστέρηση πληρωμών από τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ., πιθανότητα να μην αποδεχθεί ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. τις οφειλές των Ασφαλιστικών Ταμείων απέναντι στα φαρμακεία, κίνδυνος να χαθούν τα αποθεματικά του ΤΣΑΥ, επέκταση δημιουργίας και άλλων φαρμακείων εκτός αυτών του Ι.Κ.Α. από τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. κ.ά.

Έτσι είναι σήμερα τα πράγματα· φόβος, ταραχή και ανασφάλεια παντού. Για τον Έλληνα φαρμακοποιό το μόνο στέρεο σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, αυτά πάνω στο οποία μπορεί να ακουμπήσει είναι η αντοχή, η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη.

Η αντοχή του θα πρέπει να στηριχτεί στη συνταύτισή του με τις κατευθυντήριες γραμμές της συνδικαλιστικής και συνεταιριστικής του εκπροσώπησης, τη μάχιμη διαθεσιμότητά του στους αγώνες επιβίωσης που πρέπει να δοθούν και να κερδηθούν. Η αξιοπρέπειά του θα πρέπει να σταθεί όρθια μέσα από την ακόμη πιο ουσιαστική —επιστημονική και κοινωνική— συνδρομή και συμπαράσταση των χειμαζόμενων ασθενών και πελατών του και την ευλαβική τήρηση της δεοντολογίας που συνήθως «ταλαιπωρείται» σε χαλεπούς καιρούς. Η αλληλεγγύη του, τέλος, θα πρέπει να εκφραστεί με γενναιοδωρία προς τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα που δοκιμάζονται σκληρά. Αλληλεγγύη οφείλει να επιδείξει και προς τους συναδέλφους του με την αποφυγή διχαστικών ενεργειών πάνω στις αντιθέσεις που η κρίση δημιουργεί.

Αντοχή, αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Η αντοχή προϋποθέτει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε μέχρι χθες. Στο χθες, των εποχών της αφθονίας και της άνεσης, είχαν δοκιμαστεί και η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη μας, αυτές που πρέπει να ξανακερδίσουμε σήμερα για να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Αυτό το χθες, έχει οριστικά και αμετάκλητα χαθεί. Πρώτα απ? όλα αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, να το κάνουμε κτήμα μας για να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε και να χτίσουμε τη νέα ζωή μας. Σκεφτείτε: κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνει τα σπουδαία λόγια του συγγραφέα του «Ολοκαυτώματος» Mikhail Turovsky: «Όσο πιο μακρύ είναι ένα αδιέξοδο, τόσο πιο πολύ μοιάζει με δρόμο».