Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #180

82 | Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2020 | Κοινωνία & Πολιτισμός Όντως το να παίζεις στην ίδια σκηνή με το παιδί σου δεν είναι πάντοτε εύκολο. Οφείλεις να σέβεσαι τον προσωπικό του χώρο και να του επιτρέπεις να ανασαίνει και να δημιουργεί αυτόνομα, να φω- τίζεται από το δικό του υπέρλαμπρο φως, πέρα και έξω από τη δική σου σκιά. Η ευθύνη σου μεγάλη, αλλά και το κέρδος σου τεράστιο! Φτάνουμε στο 2019 κι ένα καινούριο, φιλόδοξο πρότζεκτ γεννιέται. Τα μέλη της TAPIA ξεδιαλέγουμε τραγούδια αγαπημένα που σημά- δεψαν τις ζωές μας, τραγούδια που έντυσαν μουσικά στιγμές ξεχω- ριστές, χαρές και λύπες, αναμνήσεις και γράφουμε τις ιστορίες πίσω από αυτά, τις ιστορίες που οι νότες κουβαλούν στις πλάτες τους. Στήνεται έτσι μια μουσικοθεατρική παράσταση, στην οποία απο- δίδονται θεατρικά οι ιστορίες πίσω από τις μουσικές που εμείς οι ίδιοι τραγουδούμε, παρέα πάντοτε με το κοινό μας. Την παρουσι- άζουμε στο μπαράκι της Διδότου, στο Royal Theatre στην Πάτρα και στη βίλα Ζωγράφου, με μεγάλη επιτυχία. Στόχος μας να την ανεβάσουμε μια ακόμη φορά αυτόν το Σεπτέμ- βρη, στο θεατράκι του Δήμου Ζωγράφου. Εάν αυτό συμβεί, θα σας περιμένω όλους, να τραγουδήσουμε παρέα! Προσωπικά πια μου είναι πια δύσκολο να απαντήσω στην ερώτηση: «Γιώργο, με τι ασχολείσαι;». Το φαρμακείο είναι ο επαγγελματικός μου χώρος, η σταθερά μου. Το αγαπώ, αγα- πώ τη λευκή ποδιά μου, το πράσινο χρώμα του φωτεινού σταυρού που ανάβει το πρωί και σβήνει το βράδυ. Όμως... το πάθος μου το έχω χαρίσει στο θέατρο. Ένα πράγμα πρέπει να κρατήσει κανείς από όλη αυτή την ιστορία. Ήμουν μαθητής, όταν η καρδιά μου με έσπρωξε για πρώτη φορά προς τη θεατρική σκηνή. Τότε δεν την άκουσα... έγινα 45 χρόνων για να αδράξω την ευκαιρία, όταν μου παρουσιάστηκε. Ποτέ δεν είναι αργά για να αγκαλιάσεις το όνειρο…! ● Πλέον είναι απολύτως ξεκάθαρο πως η υποκριτική και το θέατρο είναι το μεγάλο μου πάθος, πάθος που τουλάχιστον εγώ νιώθω πως ξεχειλίζει, πως αναβλύζει από κάθε πόρο της ύπαρξής μου Γεμάτη σκηνή, γεμάτοι συναισθήματα On the road με το «Τρεις λαλούν και όλοι λέμε»