Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #168

84 ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ Ε, κύριε χτίστη;! Γνωρίζεις μήπως το δρόμο για τα νησιά των Γκαλαπάγκος; Στάματα για λίγο κι άκουσέ με! Μου ‘πανε πως υπάρχουν ναοί σπουδαίοι εκεί και πάω να προσκυνήσω... Τι είπες; Δε σ’ ακ’ω καλά... Στα νησιά των Γκαλαπάγκος γκρεμιστήκαν οι ναοί; Μα αυτοί ήσαν στέρεα χτισμένοι και βλέπαν ίσια προς τους ουρανούς κατά τον Παράδεισο μεριά! Τι λες; Γκρεμιστήκαν και οι ουρανοί; Και τώρα; Πού η ψυχή μου ανάπαυση θα βρει; Ε, κύριε χτίστη! Γιατί τραγουδώντας με περιγελάς; Το μέλλον είπες χτίζεις; Δίχως βοηθούς θ’ αργήσεις... Στάσου! Στον αστερισμό της Λύρας (ξύλο ελιάς και θαλασσόπετρα) από τη σειρά « ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ » Στα ηλιοβασιλέματα δεν βλέπω τον Ήλιο να «κατεβαίνει» ούτε χειροκροτώ τα εντυπωσιακά χρώματα του ουρανού. Δεν βλέπω τη Σελήνη να «ανεβαίνει» ούτε θαυμάζω μόνο το ολόγιομά της μέσα από κάποιον αρχαιολογικό χώρο. Με πιάνει δέος όμως, καθώς συνειδητοποιώ πως η Γη γυρίζει αργά γύρω από τον εαυτό της, μια τεράστιων διαστάσεων σφαίρα που κινείται δισεκατομμύρια χρόνια μέσα στο απόλυτο κενό, χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο το ρυθμό της… Μετρώ το γήινο χρόνο όχι ημερολογιακά, αλλά ως μια πλήρη περιστροφή της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πώς αλλιώς θα ξέραμε για το πού ακριβώς βρισκόμαστε; Στο Λουτράκι, στην Αμερική ή στην Ασία; Είναι αρκετό; Κάπως έτσι άρχισα να ανακαλύπτω βραχώδεις εξω-πλανήτες κρυμμένους μέσα στην πέτρα και στο ξύλο, με την πεποίθηση πως θα μου αποδείξουν ότι υπάρχει ζωή πάνω τους και ότι δεν είμαστε μόνοι μέσα στο Σύμπαν! «Βραχώδης εξωπλανήτης» (θαλασσόπετρα & ξύλο ελιάς) «Κάπου ανάμεσα στην Κασσιόπη και τον Κηφέα» (ξύλο ελιάς) ˇ ˇ ˇ (γραμμένο κάπου το 1984) « Ο ΒΕΛΕΡΕΦΟΝΤΗΣ ΤΙΘΑΣΕΥΕΙ ΤΟΝ ΠΗΓΑΣΟ » Σχέδιο για ένα μελλοντικό Ηλιακό Ρολόι στην είσοδο του Μουσείου Αρχ. Κορίνθου. ˇ Το να χαρακτηρίζουμε κάτι σαν ωραίο είναι αρκετό για να εκτιμήσουμε ένα έργο; «Όμως τι εννοούμε λέγοντας ωραίο; Ο όρος είναι τόσο γενικός όσο και τ’ όνομα της Αισθητικής. Σημαίνει ένα σωρό πράματα, ανόμοια κι αταίριαστα κι αντιφατικά, που καταντάει να μη σημαίνει τίποτα κι έτσι να φέρνει σύγχιση πολλή. […] Αυτή η ασυδοσία και ασάφεια και παντοδυναμία του όρου στην κοινή του χρήση μπέρδεψε και μπερδεύει κοτζά μου φιλοσόφους, πόσο περισσότερο τους κοινούς θνητούς». Κώστας Βάρναλης