Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #145

της Μαρίας Λογιωτατίδου 115 Πες μας λίγα λόγια για σένα Μεγάλωσα και τελείωσα το σχολείο στο Μόναχο και στη συνέχεια σπούδασα στη Φαρμακευτική Σχολή της Αθήνας, από όπου αποφοίτησα το 2003. Από το 2005 διατηρώ φαρμακείο στο Αιτωλικό της Αιτωλοακαρνανίας. Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με το μοντάζ και τη σκηνοθεσία; Έχεις σχετικές σπουδές; Από μικρή ηλικία, σε έναν –απαρχαιωμένο πλέον– ηλεκτρονικό υπολογιστή (τον Commodore 64!) άρχισα να ζωγραφίζω, ενώ παράλληλα έγραφα και μουσική. Μεγαλώνοντας συνέχισα σε πιο σύγχρονους υπολογιστές και έφτιαχνα βιντεάκια συνδυάζοντας και τις δύο τέχνες. Η σκηνοθεσία και το μοντάζ ήταν η φυσική εξέλιξη αυτών των χόμπι σε συνδυασμό με την αγάπη μου για τη φωτογραφία και την ανάγκη μου να λέω ιστορίες. Οι σχετικές «σπουδές» μου είναι το σινεμά, οι βιντεοκασέτες και οι συζητήσεις-αναλύσεις ταινιών με φίλους κατά τα φοιτητικά μας χρονιά. Τότε μας άρεσε να γράφουμε μικρές ιστορίες και να γυρίζουμε σκετσάκια με μια βιντεοκάμερα SVHS. Δεν είχαμε τα μέσα για κάτι καλύτερο, αλλά η δημιουργική διάθεση πάντα υπήρχε. Τώρα πώς δουλεύεις; Εργάζεσαι μόνος ή έχεις φίλους που μοιρά- ζεστε το ίδιο μεράκι; Δουλεύει σχεδόν όλη η παρέα: ο αδερφός μου (επίσης φαρμακοποιός), με τον οποίο συμπορευόμαστε καλλιτεχνικά, αλλά και φίλοι και ξαδέρφια. Σαν σύνολο δουλεύουμε τις αρχικές ιδέες των σεναρίων και ο καθένας βάζει το λιθαράκι του. Το μοντάζ από την άλλη πλευρά είναι μοναχική και δική μου υπόθεση. Θέλει καφέ, ηρεμία και χρόνο για να ετοιμαστεί η πρώτη εκδοχή και μετά ακολουθούν η προβολή, οι προτάσεις και αρκετές αλλαγές μέχρι την τελική μορφή. Πόσο πρέπει να αναλύσεις τεχνικά μια ταινία για να την « αποτυπώσεις » σκηνοθετικά; Η ανάλυση γίνεται συνήθως την ώρα που γράφεται η ιδέα στο χαρτί. Είναι σχεδόν αυθόρμητη η μετατροπή της ιδέας σε εικόνα και πλάνο. Στην πράξη μπορεί να προκύψει κάτι εντελώς διαφορετικό, είτε για τεχνικούς λόγους είτε γιατί προέκυψε κάτι καλύτερο στην πορεία. Το δύσκολο είναι να προγραμματίσεις τη σειρά, με την οποία θα γίνουν οι λήψεις στα γυρίσματα. Αυτό απαιτεί να έχεις από πριν στο μυαλό σου (και σε χαρτί, το λεγόμενο storyboard) όλα τα πλάνα, γιατί είναι δύσκολο να γυρίσεις πίσω για εκείνο το ένα πλάνο που λείπει. Μέτα ακολουθεί η σκηνοθετική διαδικασία: ο (ερασιτέχνης) σκηνοθέτης πρέπει να περάσει αυτό που έχει στο μυαλό του σε όσους εμφανίζονται μπροστά από την κάμερα (επίσης ερασιτέχνες), ώστε να βγει ένα αποτέλεσμα