Παρουσίες: Βασίλης Παπαπέτρου

Βασίλης Παπαπέτρου
Ο αθεράπευτος... «υ-ιός» του θεάτρου
από τη Χαρά Παπαδοπούλου

Ας ξεκινήσουµε τη γνωριµία µας µε λίγα λόγια για τον εαυτό σου.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, οι γονείς µου ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, τελείωσα Φαρµακευτική στην Αθήνα και µετά το στρατιωτικό κατευθείαν, το ’79, άνοιξα φαρµακείο. Είµαι παντρεµένος, έχω δύο κόρες -παντρεύτηκα νωρίς, καλά είναι (γέλιο)-, η µεγάλη είναι 29 χρονών και είναι παντρεµένη, έχει τελειώσει διακοσµητική και εργάζεται σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο, και η µικρή είναι συνάδελφος, έχει τελειώσει φαρµακευτική και από τον περασµένο Αύγουστο δουλεύουµε µαζί στο φαρµακείο.

Με τη φαρµακευτική πώς αποφάσισες να ασχοληθείς; Ήταν η πρώτη σου επιλογή;

Ναι. Παρ’ όλο που η κλίση µου ήταν στα µαθηµατικά, εγκατέλειψα γρήγορα αυτήν την κατεύθυνση, γιατί είχα πρόβληµα µε την κατανόηση της ορολογίας των γερµανικών στη φυσική και τα µαθηµατικά, επειδή τελείωσα το γυµνάσιο στη Γερµανική Σχολή. Η Γερµανική Σχολή είναι ένα σχολείο που χρηµατοδοτείται από το γερµανικό κράτος και όλα τα µαθήµατα γίνονται στη γερµανική γλώσσα, εκτός από γεωγραφία, ιστορία και ελληνικά, και εκεί έµαθα να δουλεύω µε σύστηµα και να προσέχω τη λεπτοµέρεια.

Μου άρεσαν, πάντως, κι άλλες επιστήµες, και η ανθρωπολογία µου άρεσε και η ιατρική µου άρεσε, τελικά διάλεξα τη φαρµακευτική. Δεν το µετάνιωσα, είµαι ευχαριστηµένος, µου αρέσει η επαφή µε τον κόσµο. Το χαµόγελο, η συζήτηση, να µπορείς να µιλάς µε τον κόσµο, να τον αγαπάς, να ακούς τι σου λέει.

Και το θέατρο πώς προέκυψε; Ήταν ίσως η επαφή µε τον κόσµο που σε έκανε να στραφείς προς το θέατρο;

Δεν ξέρω τι µε έκανε να στραφώ προς το θέατρο. Το θέατρο είναι κάτι που υπήρχε κρυφά µέσα µου. Θυµάµαι ότι για πρώτη φορά έπαιξα στην πρώτη δηµοτικού σε ένα σκετσάκι, και µου άρεσε πάρα πολύ. Αυτό ήταν. Εκεί σταµάτησε. Μετά, όταν ήµουν δεκατριών και ο αδερφός µου γύρω στα δεκαοχτώ, παίξαµε µαζί µε κάτι άλλα παιδιά αποσπάσµατα από κάποια µονόπρακτα.

Η αλήθεια είναι ότι εγώ ασχολήθηκα τότε λίγο στην τύχη, όχι χωρίς να το θέλω, αλλά χωρίς να έχω άποψη, µου είπαν να παίξουµε, είπα εντάξει να παίξουµε, και τελικά βγήκε καλό. Στην πραγµατικότητα αυτός που ήθελε να γίνει ηθοποιός και το κυνήγησε συστηµατικά, οργανώνοντας θεατρική οµάδα στη Γερµανική Σχολή που είναι καθηγητής, ήταν ο αδερφός µου. Από κει κόλλησα κι εγώ το µικρόβιο και όταν προέκυψε θεατρική οµάδα στο δήµο Ψυχικού ήµουν έτοιµος µέσα µου.

Τι είναι αυτό που σε κράτησε στην οµάδα και κατ’ επέκταση στο ερασιτεχνικό θέατρο για 10 χρόνια;

Όλα γίνονται από µας. Ο υπεύθυνος της οµάδας µας, για παράδειγµα, είναι δικηγόρος. Το ωραίο σε αυτήν την ιστορία είναι η συµµετοχή. Είναι το αποτέλεσµα που βγαίνει από την κοινή προσπάθεια, η συλλογική δουλειά. Το λάθος του ενός θα το καλύψει ο άλλος. Σου έχει εµπιστοσύνη, πρέπει να τον προσέχεις, να είσαι έτοιµος, µία ατάκα να έχεις να πεις, αν δεν την πεις καλά, έχει χαλάσει όλο το έργο. Δεν υπάρχει, λοιπόν, ούτε πρωταγωνιστής ούτε δεύτερος, αυτό που έχεις αναλάβει πρέπει να το κάνεις σωστά. Αυτό το συνολικό αποτέλεσµα που εξαρτάται από όλους ανεξαιρέτως, αυτό είναι και η οµορφιά. Γιατί η πορεία έχει και δυσκολίες και πίκρες.

Γιατί να επιλέξει κάποιος να γεµίσει τον ελεύθερο χρόνο του µε τη συµµετοχή σε µια θεατρική οµάδα;

Στο θέατρο µαθαίνεις πολλά πράγµατα. Καταρχήν µαθαίνεις να λειτουργείς µαζί µε τους άλλους, να δουλεύεις συλλογικά. Μαθαίνεις να υπακούς αλλά και να αυτοσχεδιάζεις, δηλαδή να λειτουργείς µέσα σε ορισµένους κανόνες. Ο σκηνοθέτης θα σου δώσει µια κατεύθυνση, αυτή που σου δίνει και η ίδια η ζωή. Δεν µπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις στη ζωή, αλλά δεν είναι και δικτατορία, υπάρχουν κάποιοι κανόνες αλλά µέσα σε αυτούς µπορείς να δώσεις όλο σου τον εαυτό. Αυτός ο συνδυασµός, ότι µπορείς να δουλέψεις ελεύθερος µέσα σε ένα ορισµένο πλαίσιο, είναι µάθηµα ζωής, καθηµερινής ζωής. Το να δουλεύεις συλλογικά είναι κι αυτό ένα µάθηµα ζωής.

Θα λέγαµε ότι το θέατρο έχει και έναν ψυχοθεραπευτικό ρόλο, µε την έννοια ότι καλλιεργείς τον εαυτό σου µέσα από αυτήν τη συλλογικότητα;

Πολύ σηµαντικό είναι ότι µαθαίνεις να αντιλαµβάνεσαι και να βγάζεις συναισθήµατα, να µπορείς, π.χ., να νιώθεις λύπη και να τη βγάζεις. Στη ζωή µας πιστεύω ότι έχουµε ισοπεδωθεί. Δε βγάζουµε τα συναισθήµατά µας, φοβόµαστε να τα βγάλουµε, για να µην παρεξηγηθούµε. Στο θέατρο ακόµη και ο θυµός θα βγει, ο άλλος πρέπει να εισπράξει το θυµό, θυµώνεις αλλά θυµώνεις σε έναν συνεργάτη, αλλά πρέπει να θυµώσεις στ’ αλήθεια, δηλαδή να βγει στο βλέµµα σου ο θυµός. Αυτό είναι όµως συνεργασία, δεν είναι κακία. Σε µαθαίνει το θέατρο και να θυµώνεις και να γελάς και να κλαις και να ερωτεύεσαι, σε µαθαίνει να εκφράζεις όλα τα συναισθήµατά σου.

Με τη σκηνοθεσία στη θεατρική οµάδα πώς αποφάσισες να ασχοληθείς;

Κάποια στιγµή, όταν το πλήθος της οµάδας άρχισε να αυξάνεται και αρχίσαµε να χωριζόµαστε σε επιµέρους οµάδες, γιατί µε πενήντα άτοµα που είµαστε τι να ανεβάσεις, να ανεβάσεις «Μπεν Χουρ» (γέλιο), έπεσε η ιδέα αν θέλει κάποιος να σκηνοθετήσει. Εγώ επειδή δεν έβλεπα την προετοιµασία της παράστασης παθητικά, µε ενδιέφερε ο τρόπος που δουλευόταν το έργο και δεν περιοριζόµουνα στις οδηγίες για το ρόλο µου, είπα να σκηνοθετήσω. Έκανα, έτσι, την αρχή µε ένα µονόπρακτο, την «Τελετή» του Μάτεση, βγήκε ωραίο, και την επόµενη χρονιά βούτηξα λίγο πιο βαθιά, στο «Ενυδρείο» του Μουρσελά.

Και το Φεβρουάριο που µας πέρασε ανέβηκε µε δική σου σκηνοθεσία ο «Μικρός Πρίγκιπας» στο δήµο Παλαιού Ψυχικού, αφορµή και για να σε γνωρίσουµε. Μίλησέ µας για αυτήν την παράσταση.

Το «Ενυδρείο» το είχα αγαπήσει πολύ, ήταν ένα πολύ δυνατό έργο και το είχαµε δουλέψει λέξη λέξη. Πίστευα, λοιπόν, ότι µετά από αυτό δε θα µπορούσα να δοθώ τόσο πολύ και µε τόση αγάπη σε κάτι άλλο. Και το καλοκαίρι του 2005 παίρνω να ξαναδιαβάσω στις διακοπές το «Μικρό Πρίγκιπα», και διαβάζοντάς το, ξαφνικά, ανακαλύπτω ένα µεγαλείο. Ο «Μικρός Πρίγκιπας» όµως είναι διήγηµα, δεν είναι θεατρικό, κάθοµαι λοιπόν και το κάνω διασκευή και τον Οκτώβρη το παρουσιάζω στη θεατρική οµάδα, τους άρεσε, το ξεκινήσαµε µε ένα κοµµάτι της οµάδας και… αυτό το αγάπησα ακόµη περισσότερο. Αυτό είναι το παιδί µου πια, γιατί το έφτιαξα εγώ, το έγραψα, δεν το πήρα έτοιµο. Κι ήταν πολύ γλυκό έργο, µε πολλά διδάγµατα, που ουσιαστικά απευθύνεται σε µεγάλους, δεν απευθύνεται σε παιδιά.

Θυµάσαι µερικά από τα έργα που έχει ανεβάσει η οµάδα στο διάστηµα της λειτουργίας της;

Από το ’92 έχουµε ανεβάσει την «Αρκούδα» του Τσέχοφ, µια επιθεώρηση που την είχαµε γράψει εµείς, «Ο φανταράκος» του Σακελάριου, µονόπρακτο που το είχαµε ετοιµάσει για την 28η Οκτωβρίου. «Μιας πεντάρας νιάτα», «Φαλακρή τραγουδίστρια», «Η τελετή», «Το ενυδρείο» και µια διασκευή της «Ιφιγένειας εν Ταύροις», αυτήν τη διασκευή την είχε κάνει ο Νίκος ο Καµπουράκης, ο οποίος είναι υπεύθυνος της θεατρικής µας οµάδας, ο δικηγόρος που λέµε, ο οποίος έχει φοβερό ταλέντο στο γράψιµο. Έγραψε όλη την Ιφιγένεια σε δεκαπεντασύλλαβο και οµοιοκαταληξία, ακριβώς την ιστορία, αλλά σε σάτιρα. Ο µύθος ακριβώς έτσι όπως ήταν, εκεί έµαθα το µύθο, δεν τον ήξερα από το σχολείο. Κωµωδία. Με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» πήγαµε στην Ορεστιάδα, όπου πήραµε και βραβείο στο διαγωνισµό.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που να σου έχει µείνει ιδιαίτερα;

Ένας ρόλος αρκετά σηµαδιακός ήταν στο «Μιας πεντάρας νιάτα». Έπαιζα κάποιον που έψελνε συνέχεια. Και µην έχοντας καµία σχέση µε όλη αυτήν την ιστορία, (γέλιο), βρήκαµε την ταινία σε βίντεο, µαγνητοφώνησα τον ψαλµό του ήρωα, και κάθε πρωί το έβαζα στο κασετόφωνο, για να τον µάθω (γέλιο)! Και τελικά το έµαθα. Κι αυτές, ξέρεις, είναι δύσκολες παραστάσεις, γιατί όταν το έργο είναι πολύ γνωστό, ο θεατής έχει ταυτίσει το συγκεκριµένο ηθοποιό µε το συγκεκριµένο ρόλο, έχει ήδη την εικόνα στο µυαλό του και πρέπει να τον κερδίσεις. Το καταφέραµε όµως!
____________
(Ολοκληρωμένη την συνέντευξη θα τη βρείτε στο τεύχος 105 του Φαρμακευτικού Κόσμου)